Inne spojrzenie na przedsięwzięcie Riese.

No i "nadejszła wielkopomna chwila" :-), jesteśmy już po zlocie :(. 

Zjechali się super weseli inteligentni ludzie, którzy interesują się tajemnicami wszelakimi nie tylko tajemnicami Riese, tu  okazało się że posiadają również bogatą wiedzę zarówno o Riese, jak i innych obiektach w naszym kraju. Pogoda nam dopisała jak na zamówienie.

Przygoda przygoda każdej chwili szkoda :-).

W tym miejscu chciałbym przeprosić Tych, którym odmówiłem. Proszę o zrozumienie i wyrozumiałość lecz z doświadczenia wiem, że spotkanie w grupach powyżej 30 osób kiedy zjeżdżają się indywidualiści jest w zasadzie nie do opanowania, i trzeba by poświęcić praktycznie jeden dzień na jeden punkt aby go omówić w pełni i do końca. Więc przyjąłem zasadę kto pierwszy ten lepszy.

Założeniem tego zlotu było nawiązanie koleżeńskich bezpośrednich kontaktów pomiędzy ludźmi jacy przyjadą z różnych nieraz oddalonych od siebie miast, oraz przedstawienie trochę innego spojrzenia na tereny określane jako Osówka. W mojej ocenie zabrakło nam jeszcze trochę czasu , ale niestety czas nie jest z gumy i musieliśmy się ograniczyć do tego co zrealizowaliśmy.

Dzięki uprzejmości Zarządu Osówki otrzymaliśmy bezpłatne wejście całej grupy do podziemi, oraz dzięki uprzejmości naszego kolegi Bogdana przewodnika na Osówce mogliśmy się w bardziej rozwiniętym temacie dowiedzieć  co było tam badane.
Oczywiście wszystko ograniczał czas , lecz mimo tego parę ciekawostek dorzucił od siebie Mariusz. M.. ( który wraz z " Witkiem"  w praktyce od początku działań na Osówce brali czynny udział we wszelkich pracach.)

Zdaję sobie sprawę z tego, iż temat przeszliśmy trochę po łebkach, lecz myślę że udało się nam przedstawić chociaż zarys tego co planowałem. 

Ten nieszczęsny czas który nas ograniczał nie pozwolił nam na pełne przedstawienie przez moich przyjaciół Mariusza i " Witka" sprawy uskoku, który również sprytnie ominął Bogdan, który doskonale wiedział, że jak się zatrzymamy w tym punkcie to z pod tej ziemi wyjdziemy w nocy :).

Co niektórzy zasięgnęli języka od samego strażnika podziemi :-).  

Oczywistą oczywistością było ognisko i kociołek prezia Klinu, który wcale nie jest przereklamowany, gdyż jak zwykle smakował wybornie :-). W tym miejscu mogę zdradzić małą tajemnicę tego kociołka :). 
Dzwonię rano w sobotę do Rysia i pytam, my już w cuglach, a Ty gdzie ?. 
Może byś tak wcześniej przyjechał to byśmy jeszcze sobie zanim się wszyscy zjadą pogadali ??.
I tu pada odpowiedź Rysia , nie przyjadę wcześniej bo szykuję kociołek, kopię swoje nie nawożone kartofelki i inne moje warzywka, bo wszystko musi być świeżutkie a nie jakieś tam chemiczne g.....  z marketów :-), przecież nie dam ludziom trucizny :-).

 Prezio i jego sławny kociołek :-), jak widać Marcin wie co dobre :-)

Zatrzymam się na moment przy tym ognisku.
Konwencją tego zlotu nie był zjazd " gadających głów" , mających jedyną niepodważalną rację, lecz stworzenie okazji do wymiany swoich spostrzeżeń i poglądów. 
Celem było stworzenie okazji do osobistej rozmowy pomiędzy tymi którzy mieszkają dalej ( i z tego powodu nie mają możliwości stałego przebywania na tym terenie),  a takimi ludźmi jak Mariusz, "Witek" i inni, którzy od dziecka uczestniczą personalnie w odkryciach, i na których plecach promowały się "gwiazdy eksploracji". Napomknę tutaj , że to oni odkryli sztolnię na Wołowcu oraz to Oni wraz z SGE  (oraz dzięki  uczynnej pomocy innych liniarzy przebywających  na forum :
http://www.sztolnie.fora.pl/swiat-gor-sowich,3/  ) ją dogłębnie zbadali.  
Zarówno Klin jak i Oni w różnych konfiguracjach personalnych dokonali wielu wejść, między innymi robili Jawornik i inne Soboniowe tematy szybikowo, zawałowo - sztolniowe, opisywane potem w książkach.

Więc upraszczając, uczestnicząc w tym ognisku można było sobie  po prostu się dosiąść z pifkiem oraz kiełbaską i zadawać pytania jakie tylko komu przyszły do głowy :-), kto chciał skorzystać to skorzystał, kto wolał sobie pogadać z kim inym to sobie gadał aż gardło spuchło :-). 
Była również okazja przysiąść się do Piotra Maszkowskiego, notabene piszącego i pracującego w "Odkrywcy", (  którego osobiście bardzo cenię za wyciąganie właściwych wniosków, oraz za poparte archiwaliami merytoryczne artykuły ) i z nim osobiście wymienić poglądy lub się od niego więcej dowiedzieć szczegółów, gdyż jak wiadomo artykuły w "Odkrywcy" też mają ograniczoną ilość stron.
Piotr badając jeden z tematów w pobliżu Siedlimowic wygospodarował trochę czasu i zasiadł na pieńku u nas przy ognisku, za co chciałbym mu w tym miejscu w imieniu swoim jak i Klinu podziękować.

Żałuję tylko iż część kolegów i koleżanek musiała niestety jak to w życiu nieraz bywa jechać i nie pozostała na dzień następny, lecz myślę że co się odwlecze to nie uciecze, a sądząc po otrzymanych mailach nie jeden raz coś wspólnie zrobimy.

W dniu następnym pochodziliśmy trochę z wykrywaczami, w interesujących nas miejscach gdzie Tomek szczęściarz odnalazł zakopany pod korzeniami drzewa mapnik.

 Zachowany ołówek .

Dziękuję wszystkim przybyłym za wspólnie mile spędzony czas, na pewno poznacie niebawem resztę ekipy Klinu oraz resztę naszych przyjaciół, którzy teraz nie mogli dojechać. Do następnego zobaczenia :).

P.S.
Jedynym błędem nie tylko moim zdaniem, gdyż  podobną opinię wyrazili moi przyjaciele z pod Bornego Sulinowa było zatrzymanie się na nocleg w agroturystyce "Finezja" w Sierpnicy, ponieważ już na wstępie wszyscy odnieśliśmy takie samo wrażenie, że nie jesteśmy witani uśmiechem, lecz że ktoś nam robi jakąś łaskę iż nas przyjął, tak jak byśmy za pobyt nie płacili.

O ile do tej pory gdziekolwiek czy to u "Gosi" u Małgorzaty i Czarka Przeworskich, czy to u Maćka Urbasia w Sierpnicy witani byliśmy zawsze z radością i z gospodarzami mamy do dzisiaj przyjacielskie stosunki oraz wspominamy u nich pobyty bardzo mile. To gospodarze "Finezji" nie przypadli nam że tak powiem do gustu. Nie wspomnę o innych sprawach jak dodatkowe opłaty za kawę do śniadania z czym spotkaliśmy się po raz pierwszy w życiu ( nie chodzi nam tutaj o jakieś dodatkowe pięć złotych od osoby, lecz o formę pobierania opłat) , i na pewno do " Finezji" już nigdy więcej  nie zawitamy ani my, ani nasi znajomi.