Podziemna fabryka, Lubiąż

Jakoś tak się stało że padł pomór na mnie i kolegów po ostatnim zwianiu nas z pola, więc jest chwila co by coś poklepać w klawisze zanim przestaniemy prychać i kaszleć :).
 A że mi się upiekło i z nosa mi się nie leje tylko łeb boli, więc udało mi się pojeździć w międzyczasie tu i ówdzie. Między innymi trafiłem znów do Lubiąża. 
W zasadzie to takie naturalnie, że jak coś z głową to do  Lubiąża :-). Nawet był pomysł aby wejść na teren szpitala ale odpuściliśmy bo mogli nas tam złapać i jako szajbusów trochę podleczyć :). Bo jak wiadomo wszystkim wszem i wobec, że Eksplorator to wariat a jak wariat to i złodziej, ( jak złodziej to i pijak) a jak już głowa boli to psychiatra coś tam dopasuje  :), więc lepiej uważać :).

Szpital psychiatryczny Lubiąż

Po tym filozoficznym wstępie rodem z Barei można by przedstawić w końcu o czym w tym Lubiążu mowa, i tu napiszę tylko w małym skrócie, gdyż są opracowania które zajmują całe książki a tu nie ma miejsca na szczegółowe dywagacje tym bardziej że Lubiąż to dla mnie temat poboczny. To jest za duży chroniony obiekt ,  i bez pozwolenia "władzi" tam się nic palcem nie dotknie. Ale myślę że o parę spraw można by się spytać i je teoretycznie rozważyć.

Eksplorator rok 1994.

Parę opowieści z dawnych lat :

"W 1972 r. tw. ps. "Andrzej" - osoba duchowna, jednostka sprawdzona i całkowicie związana ze Służbą Bezpieczeństwa - na nasze zlecenie nawiązał kontakt z ziomkostwem "lubiążan", które po zawarciu układów z RFN w /1970/ stało się niezwykle aktywne w organizowaniu wycieczek do Trzebnicy i Lubiąża. Miejscowości te związane są z kultem św. Jadwigi".

 "Realizując zadania tw. ps. "Andrzej" bliżej zaprzyjaźnił się z niejaką Elizabeth Pohl, której matka przed wojną i w okresie wojny była gosposią u miejscowego proboszcza w Lubiążu ks. Nowaka, później przesiedlonego do RFN, a po wojnie pracowała w szpitalu radzieckim mieszczącym się w budynkach dawnego klasztoru Cystersów".

"W rozmowach z matką E. Pohl, jak również przy jej spowiadaniu, uzyskał informacje, że w okresie wojny klasztor był wykorzystywany jako fabryka zbrojeniowa. Miał on podziemne połączenie z fabryką zbrojeniową funkcjonującą pod ziemią przyległych pól uprawnych. Wejście do podziemi miało znajdować się w rejonie furty, zaś kilkukilometrowy system korytarzy miał wylot na wzgórzu trzech krzyży w rejonie tzw. lasku św. Jadwigi, gdzie była kaplica drogi krzyżowej".

"Pod koniec wojny mieszkańcy Lubiąża zostali zmuszeni do zdeponowania w klasztorze, zarządzanego przez wojsko, wszystkich swoich kosztowności. Złożono tam również dobra materialne kościoła katolickiego i ewangelickiego, a także cenne rzeczy z klasztoru, zwłaszcza z części zwanej pałacem opata. (...) Kosztowności te łącznie z dowiezionymi w skrzyniach przedmiotami pochodzącymi z innych regionów Dolnego Śląska zostały ukryte w tunelach fabryki, która została skutecznie zamaskowana, a wzgórze trzech krzyży zniwelowane celem zatarcia śladów".

TW. "Andrzej". w ciągu kolejnych miesięcy zdobył zaufanie również księdza Nowaka, blisko się z nim zaprzyjaźniając.

W 1975 roku niemiecki duchowny wysłał do polskiego kolegi niezwykłe ostrzeżenie: 

"Zawiadomienie! Proszę nie dopuścić do przyjazdu na teren Lubiąża żadnego autobusu w m-cu maju. Ci ludzie Gerhard Wojschke i Paul Jenach z żoną chcą w niegodziwy sposób wykraść zachowane w tajemnicy dobro co do nich nie należy. Czy będą jechać pociągiem, czy autobusem, proszę nie pozwolić wjechać do Polski. Policja powinna uważać na granicy".

Wydział Zabezpieczenia Operacyjnego "B" objął podejrzanych obserwacją. 

Rzeczywiście obywatele Niemiec przejawiali podczas wizyty wzmożone zainteresowanie zakamarkami wokół Lubiąża, do których nie trafiali raczej zwykli turyści. Co więcej, penetrowane przez nich miejsca pokrywały się z wymienianymi przez TW "Andrzeja" jako kluczowe tropy prowadzące do wejścia podziemnej fabryki."

Takim to sposobem zdobywało i zdobywa się nadal informacje  tak zwane "operacyjne".

Z tych informacji wynika że ktoś tam chciał przejąć schowek byłych Niemieckich mieszkańców, więc niemiecki ksiądz chciał powiadomić "władzię" gdyz uznał to za kradzież tym bardziej ze w schowku były również ukryte dobra kościelne .  Myślał całkiem logicznie, gdyż chciał zablokować tylko wjazd tych ludzi do Polski. Wiadomo mu zapewne było, że jak wykopią to przepadło, bo przeca ani ten co wykopie ani "władzia" nie odda nic żadnym prawowitym właścicielom.

Co z tego wynika?, jak dla mnie są to dwie informacje jedna o fabryce a druga o depozytach ludności cywilnej. 

Jak już wcześniej pisałem zawsze gdzieś  będąc w terenie człowiek coś nowego się dowie, więc i tym razem od byłej pracownicy szpitala psychiatrycznego która przybyła tam w roku 1945 uzyskaliśmy informację o innym depozycie kościelnym, który to ujawnił będąc już w RFN ksiądz Szulc. Ale to już odrębna historia tak jak odrębną jest działalność szpitala psychiatrycznego po wojnie i losy żołnierzy AK, oraz losy osób niepoprawnych politycznie, są również inne wątki ale one nie należą do wątku o którym chciałem napisać.

A jest nim pewna niejasność jaka rzuciła  mi się zresztą nie pierwszy raz w oczy. Poniżej zdjęcia :

Schody do nikąd.

Jak ktoś będzie zainteresowany tą tematyką to można by poprowadzić luźne rozważania :). Ponieważ jest to zagadka z cyklu co Wam nie pasuje na tym obrazku :-).
Poniżej pomieszczenie za schodami  oraz dalsza część elewacji.

Pomieszczenie za ścianą.

Dalsza dolna część elewacji z lewej strony od schodów "do nikąd".

No a po całym oglądaniu spotkaliśmy starego wygę co już tam działa od lat przebrany za rybaka :-), i który nam zapodał opowieść o dzwonach ze złota ukrytych w pobliżu ( jak ja lubię te opowiastki :-), wyobrażacie to sobie ? ...dzwony ze złota jakie ukryli tu Niemcy ?. Nie prostując tej opowieści tylko kiwając ze zrozumieniem głowami " bo my turyści w końcu nic nie wiemy :) " pojechaliśmy dalej popatrzeć sobie na "koźlaka" przebudowanego na nie wiadomo co, który to znajduje się u wylotu drogi na Wołów.